มอญฟรี เขียนด้วยสำนึกจากส่วนลึกที่ขุดลงไปในหัวใจ

ต้นฉบับเรื่องลงในคิวทอง เมื่อเดือน ก.ย. 2529 ฉบับครบรอบ 1 ปี คิวทอง

มอญฟรี

เขียนด้วยสำนึกจากส่วนลึกที่ขุดลงไปในหัวใจ

เขาคนนั้น..........................

ชาตะ 1 สิงหาคม 2528

มรณะ .............................?

               

อันที่จริง ปัญหามันควรจะเกี่ยวกับ “วันมรณะ” ว่าจะเมื่อไหร่? เพราะการเกิดนั้นมันมักไม่ค่อยจะมีปัญหาหรือปริศนาให้ใครชิงโชค

แต่ ... มันเกิดขึ้นแล้วสำหรับ “คิวทอง !” ว่าไอ้ที่ชาตะ 1 สิงหาคม 2528 นั้น ... มันเกิดมาได้ยังไง?

๐๐๐๐๐

และแม้ว่าอายุอานามของข้าพเจ้า “คิวทอง” เด็กน้อยกำลังน่ารักน่าอุ้มน่าถนอม ก้าวเข้าขวบที่สองแล้ว

คำถามที่ยังหาคำตอบไม่ได้คือ

มันเกิดมาได้ยังไง? ...  มันโตมาได้ยังไง?

๐๐๐๐๐

“นี่คุณนอนคิดอะไรของคุณอยู่น่ะ ดิฉันไม่เข้าใจเลยว่าเวลาคุณนอนอยู่กับฉัน คุณดันไปคิดถึงใคร?

เวลาคุณไปนอนเตียงอื่น จะเป็นอย่างงี้รึเปล่านะ?”

บ่อยครั้งที่ภรรยาสุดที่รักของเขา ตัดพ้อแล้วก็ลุกจากเตียงไปดับไฟ นอนด้วยความรู้สึกไม่สุนทรีย์

และบางคืนที่ภรรยายอดนิยมคนเดิม อยากจะฉีกเนื้อของเขาออกมาเป็นชิ้นๆ แล้วโยนออกนอกหน้าต่างเป็นอาหารเป็ดซะเลย

ด้วยเหตุผลที่ว่า

“คุณช่วยอธิบายซิคะว่า ที่คุณละเมอถึง แดง, ดำ หรือ ชมพู น่ะมันใคร เป็นแคชเชียร์หรือมาม่าซังที่ไหน?”

“ดิฉันหวังว่า ชมพู ที่คุณเพ้อออกมาคงจะไม่ใช่ เจ้า ชมพู นักร้อง วงฟรุตตี้ ขวัญใจวัยรุ่นวัยว่าวปัจจุบันนะยะ”

เขายังคงไม่มีปฏิกิริยาอะไร ในสมองคิดอยู่อย่างเดียวทำยังไงจะคลอด “คิวทอง” ออกมาให้ได้

มันเป็นความตั้งใจ ใฝ่ฝันของเขามานานแสนนาน

๐๐๐๐๐

เช้าตรู่วันนั้น เขาเดินวนไปวนมาในบ้าน เปิดลิ้นชักดูวีรกรรมของตัวเองครั้งกระนั้นที่ยังเป็นเซียนมือถือ “คิว” ด้ามยาว

ก่อนจะผันมาจับ “ปากกา” ด้ามสั้น

“ลูกสนุกเกอร์” หลากสีที่เขารวบรวมเอาไว้เป็นอนุสรณ์ไม่ต่ำกว่า 25 ปี มันช่างแตกต่างกับเด็กบ้านอื่นสะสมแสตมป์

แต่เขาสะสมลูกสนุกเกอร์ คงคิดว่าพระเก่าย่อมมีราคา

“ลูกสนุกเกอร์เก่าๆ อาจมีราคาก็เป็นได้”

“ลูกสนุกเกอร์” เหล่านี้มาจากไหน?

เขายิ้มแล้วส่ายหน้าเมื่อเจาะเวลาหาอดีต ... ก็เมื่อครั้งนั้นที่ยังคะนอง ถ้าแพ้เดิมพันโต๊ะไหนๆ

ก็ต้องหยิบล้วง ลูกสนุกเกอร์จากหลุมยัดกระเป๋าใส่กลับบ้านไว้ดูเป็นอนุสรณ์

ถ้าลูกสนุกเกอร์เหล่านั้นมันเป็น “ทอง!” เห็นทีเขาจะเป็นอัครมหาเศรษฐีติดอันดับโลกเชียวละ เพราะมันมากมายเหลือเกิน

จนภรรยาของเขาเคยเสนอแนะว่า

“วันเผาศพของคุณ ดิฉันประหยัดของชำร่วยได้อย่างดี กะว่าจะเอาลูกสนุกเกอร์หลายๆ สีนี่แหละแจกแขกที่มา”

“ส่วนไม้คิวของคุณก็จะช่วยในการเผาศพได้อย่างดี ดิฉันจะโยนมันเข้าไปในขณะที่เพลิงกำลังโชนในเตาเผา”

เขาเดินผ่านหน้ากระจกบานใหญ่ เหลียวซ้ายขวาเพื่อให้แน่ใจว่า ใบหน้าเขานั้น เหมือนกับลูกสนุกเกอร์หรือเปล่า

เพราะศรีภรรยาหรือ ผบ.ทบ. (ผู้บังคับบัญชาที่บ้าน) เคยย้ำเสมอว่า

“ใบหน้าของคุณมักจะคล้ายลูกสนุกเกอร์ทุกวันแล้วละ สักวันหนึ่งละถ้าข้าวสารหมดหม้อ ดิฉันจะเอาลูกสนุกเกอร์มาต้มให้คุณกิน”

๐๐๐๐๐

8 กรกฎาคม “2528”

นั่งรถออกจากบ้านด้วยอาการกระวนกระวาย รถที่มันติดแสนติดเป็นแฟชั่นชาวกรุง

ยังไม่หงุดหงิดเท่ากับหัวใจเขาที่อยู่ระหว่างตัดสินใจกับ “คิวทอง”

จะทำคลอด! หรือทำแท้ง?

“นี่เรากำลังจะไปเจรจากับเจ้าของสถานที่เปิดกิจการคิวทอง แล้วเรามีอะไรวะ จะไปพูดกับเขา”

เลิกทำดีกว่าหวะ!

แต่ถ้าเราไม่ทำคิวทอง? เขาขมวดคิ้วหลับตาสักครู่ มองเห็นภาพ “ลูกน้อง” มากมายหลายคนเบ้หน้า

และอาการที่มีน้ำมีนวลกว่าเด็กกินดินที่ศรีสะเกษเพียงเล็กน้อย

“แล้วไอ้ อ๋อย, สายันต์, จุก, เป้า มันจะไปทำอะไรกินวะ ไอ้เฉินหลง มันก็ต้องไปเป็นโจรกับขุนส่าให้ทางการเดือดร้อนอีก”

“หาก เจ้าอำนวยศักดิ์ กับ เจ้าเกลือ มันต้องไปอยู่ซาอุฯ ต้มเหล้าเถื่อนที่นั่น ถูกตำรวจแขกจับได้ มันเป็นบาปเป็นกรรมเปล่าๆ”

เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่

เฮ้อ ... เสี่ยงดีกว่า ทำก็ทำวะ!

๐๐๐๐๐

ณ สโมสรมิตรเดือนเด่น หลังโรงภาพยนตร์ อินทรา ประตูน้ำ

คุณ ธนิต ตันติเมธ เสี่ยใหญ่ผู้เป็นเจ้าของกิจการอพาร์ทเมนท์

ซึ่งเป็นจุดหมายปลายทางและความหวังด้านสุดท้ายของ “คิวทอง” จะคลอดหรือจะแท้งอยู่ที่เขาผู้นี้คนเดียว

อะไรไม่สำคัญเท่า ... ต่างฝ่ายต่างไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลย

“คุณจะทำคิวทองจริงหรือ?” ผู้เป็นเจ้าของสถานที่กล่าวอย่างสุภาพ

เขามีอาการตื่นเต้นยังกะเจ้าบ่าวในห้องเจ้าสาววันแรกส่งตัว

“ครับ ... ผมทำจริง!”

“ ... ตกลง!”

เขาแทบทะลึ่งพรวดเข้าไปหอมแก้มเสี่ยแบบคนอาหรับ เพราะมันเป็นเรื่องจริงที่เขาเผชิญกับตัวเอง

“คนอะไรวะใจง่ายฉิบหายเลย พูดคำเดียวก็ตกลงแล้ว โลกนี้มีคนใจดีอย่างนี้ด้วยรึวะ”

เขาอดคิดในใจว่า ... แหม ... ตอบยังกะไม่ใช่เจ้าของแฮะ

แต่เขาก็ต้องเชื่อเมื่อคุณ ธนิต ตันติเมธ กล่าวอย่างหนักแน่นว่า ... คุณลงมือได้เลย

ว่าแต่ว่า จะมากันได้เมื่อไหร่? จะย้ายของเข้ามาสำนักงานมันลำบากเหมือนกันนะ

เพราะโต๊ะทำงาน, ตู้ และเครื่องใช้สำนักงานมันยกขนต้องใช้คนมาก

เขายิ้มอย่างปลื้มไม่เต็มเปี่ยม

“พรุ่งนี้ก็ตั้งเรียบร้อย เข้ามาทำงานเลย เรื่องขนย้ายเข้าสำนักงานไม่ยากอะไรหรอก”

“เพราะผมมาแต่ตัว ไม่มีโต๊ะหรือตู้ทั้งนั้น ดูเหมือนจะมีกาต้มน้ำใบเดียวครับ”

๐๐๐๐๐

เท่านั้นแหละ ... จากสภาพเจ้าของสถานที่ “เสี่ย” ก็ต้องกลายเป็นผู้จัดหาและแบกขน

โต๊ะ, เก้าอี้, เครื่องพิมพ์ดีด, ทั้งพัดลม, ทีวี และ แอร์ มาพร้อมสรรพไม่ขาดสักอย่างเดียว

เป็นสำนักงาน “คิวทอง” โดยสมบูรณ์

๐๐๐๐๐

ด้วยอุดมการณ์อันแน่วแน่ของเขา ... “คิวทอง” จึงเติบโตและมีพลังพอสมควร

ในอันจะฟันฝ่ากับเปลวฝนหรือแม้จะเป็นพายุที่โหมกระหน่ำ บางจังหวะ

และมิใช่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อส่วนรวม!!

อันหมายถึงคนไทยทั้งชาติ นั่นคือการมีส่วนช่วยให้ ต๋อง ศิษย์ฉ่อย ดาวรุ่งฉายาไอ้หนูคอมพิวเตอร์ได้ก้าวสู่แชมป์เอเชีย

และแชมป์คามุสมาสเตอร์ ปี 2529

และที่สุดแสนจะตื้นตันใจที่สุด อันแทบจะบรรยายออกเป็นน้ำตา

เช้าตรู่ของวันที่ 7 สิงหาคม “2528”

ศรีภรรยาของเขาเดินกางหนังสือพิมพ์เดลินิวส์ ด้วยรอยยิ้มแบบกุหลาบแรกแย้ม

“ ‘สนุกเกอร์’ ได้เข้าอยู่ในกีฬาซีเกมส์ครั้งต่อไปแล้วค่ะ”

“คิวทองของคุณทำหน้าที่ได้สมศักดิ์ศรีแล้ว”

 

** ตีพิมพ์ในนิตยสารคิวทองฉบับพิเศษ ฉลองครบรอบ 30 ปี ฉบับที่ 393 เดือน สิงหาคม 2558